De blogpost die je waarschijnlijk al had verwacht. Want de gemiddelde reactie als je vertelt dat je tekstschrijver bent in een tijdperk waarin AI het internet overspoelt? Ogen vol verbazing, een aarzelende glimlach en dan die onvermijdelijke vraag: “Maar… waarom zou iemand jou nog inhuren als ChatGPT bestaat?”
Een terechte vraag. En eerlijk? Ik heb er zelf ook over nagedacht. Wat is mijn toegevoegde waarde als een AI binnen seconden een blog uitspuugt? Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik weet: AI kan veel, maar het is geen vervanging voor een mens. Niet als het gaat om écht sterke, overtuigende teksten. Niet als je nuance zoekt, creativiteit, of teksten die meer doen dan informeren.
Want taal is niet alleen een kwestie van woorden op de juiste plek zetten. Taal heeft macht. De juiste woorden kunnen verbinden, inzicht geven, deuren openen. Maar ze kunnen ook verdraaien, verhullen en zelfs schade aanrichten. Dat is precies waarom ik geloof in menselijk schrijverschap. In tekst als ambacht, als middel tot verandering.
Meer dan alleen woorden
Vergelijk het met ambachtelijk brood versus een fabrieksbrood uit de supermarkt. Beiden vullen je maag, maar het ene heeft aandacht, tijd en expertise nodig, het andere wordt machinaal geproduceerd. ChatGPT werkt volgens vaste patronen, verzamelt bestaande informatie en zet die om in een tekst die correct oogt, maar die vaak leeg aanvoelt. Het mist gelaagdheid, context en soms zelfs ethisch besef. En dat laatste is geen detail. Want in een wereld waarin taal steeds vaker wordt ingezet om te manipuleren – denk aan politieke framing, desinformatie en algoritmisch gestuurd nieuws – is een kritische blik onmisbaar.
AI zal nooit zelfreflectie hebben. Nooit de vraag stellen: moet deze tekst eigenlijk wel geschreven worden? Is dit het hele verhaal? Draagt dit bij aan iets groters? En juist dat – de keuze om bewust en verantwoordelijk met taal om te gaan – maakt een menselijk tekstschrijver zoveel krachtiger dan een machine.
ChatGPT en het ontbreken van perspectief
Daarnaast heeft AI een blinde vlek voor ervaring. Een machine heeft geen verleden, geen herinneringen, geen politieke overtuiging. Dat klinkt misschien als een voordeel – objectiviteit! – maar juist dat gebrek aan perspectief is een beperking. Taal wordt gevormd door cultuur, geschiedenis, context.
Wanneer ChatGPT een tekst schrijft, doet het dat op basis van bestaande data. Maar wie heeft die data geproduceerd? Welke stemmen worden versterkt en welke ontbreken? En wat gebeurt er als we ons blindelings verlaten op een algoritme dat onzichtbare voorkeuren en bias in zich draagt?
Neem de taal rondom maatschappelijke thema’s. AI leert van wat er al bestaat – en wat er al bestaat, is niet altijd even inclusief of rechtvaardig. Het reproduceert bestaande structuren zonder ze ter discussie te stellen. En dat is precies waar een menselijke tekstschrijver het verschil maakt: ik stel wél vragen. Ik kijk kritisch naar de woorden die ik kies, naar de verhalen die ik vertel. Ik bepaal niet alleen wát er staat, maar ook wát het betekent.
Dus jij gebruikt nooit AI?
Natuurlijk wel. AI is een tool, en een slimme ook. Ik gebruik het om te brainstormen, om alternatieven voor zinnen te laten genereren, om me uit een writersblock te helpen. Maar AI bepaalt niet de kern van mijn werk.
Want als het erop aankomt, gaat schrijven niet alleen over efficiëntie. Het gaat over impact. Over wat taal met mensen doet. En dat kan geen enkele machine vervangen.
Wil je een tekst die verder gaat dan feiten en algoritmes?
Dan help ik je graag. Want sterke teksten vertellen niet alleen een verhaal – ze maken iets los. En dat is wat telt.
Reactie plaatsen
Reacties